W jednym z ćwiczeń miałem iść z przewiązanymi oczyma, ale mama stojąca obok mogła mi służyć pomocą. Kiedy w pewnym momencie uświadomiłem sobie, że nie mam pojęcia, gdzie iść
i powinienem zapytać mamę, coś we mnie pękło. Nie potrafiłem do niej zawołać. Stałem w miejscu, zacząłem płakać. Było mi niezwykle trudno przyjąć i zaakceptować fakt, że sam nie dam rady czegoś zrobić i muszę poprosić o pomoc. Nie miało znaczenia, że tą osobą jest moja mama. Świadomość tego, że nie mogę być samodzielny i potrzebuję pomocy, zderzyła się z moim charakterem, uporem i być może przekonaniem o tym, że zawsze sam mogę sobie ze wszystkim poradzić. Jednocześnie czułem się zawstydzony, że ja, dorosły facet, stoję w miejscu i płaczę pośród mam i nastolatków, którzy pewnie dobrze się bawią. Pamiętam, że tamten moment był dla mnie bardzo poruszający. Po długiej chwili, przez łzy, zawołałem mamę, poprosiłem o wskazówki. Dokończyliśmy zadanie.

Wtedy uświadomiłem sobie, że bardzo często tak wyglądała moja relacja z Bogiem i sytuacje w życiu, z którymi trzeba się zmierzyć. Bóg stał obok mnie, był gotowy i chętny, żeby mi pomóc. Z bólem obserwował moje błędne decyzje. A ja, wiedząc, że potrzebuję pomocy, rezygnowałem z niej, chcąc z uporem zrobić coś po swojemu. Cieszę się, że mogłem przeżyć, doświadczyć i zrozumieć coś nowego, mimo tego, że był to dla mnie kolejny już weekend Outback.

Marek Bańczyk – Świadectwo