Gdzieś wewnętrznie czuliśmy potrzebę, by wziąć udział w tym wydarzeniu, by wzmocnić swoją relację z Bogiem, wskoczyć na wyższy poziom, poznać innych ludzi poszukujących prawdy, czy wymienić się doświadczeniami w obcowaniu z Najwyższym. Z drugiej jednak strony mnogość obowiązków, szybki tryb życia, opieka nad dwójką dzieci… wiecie o czym mówimy. Każdy powód był dobry, by tym razem również zrezygnować. Wydawało nam się, że jesteśmy tacy zwyczajni, bez wielkich życiowych osiągnięć, ale też bez większych życiowych porażek. A ten weekend przecież jest dobry głównie dla małżeństw, którym grunt pali się pod nogami.

Nadszedł rok 2017, który był dla nas niesłychanie trudny. Gabrysia nie potrafiła się odnaleźć w nowej pracy, co bardzo ją przytłaczało, ja również zmieniłem pracę i już po miesiącu wiedziałem, że to był poważny błąd. Atmosfera w domu była nieco przygnębiająca, jednak jako małżeństwo nie przeżywaliśmy żadnego kryzysu, choć gdzieś tam czuliśmy, że namiętność już nieco zwietrzała, nasze rozmowy bywają krótkie i przelotne, a nasze dzieci i troska o codzienne sprawy, zdominowały nasze życie. Byliśmy bardziej psychicznie, niż fizycznie poturbowani i po kolejnej propozycji, doszliśmy do wniosku, że tym razem nie marnujemy okazji – to miała być chwila oddechu od codzienności, spędzenie czasu razem tylko we dwoje. Spotkanie się w ciszy z Bogiem, by znaleźć odpowiedź na pytanie, co będzie dalej z naszym życiem zawodowym, gdzie mamy zmierzać, jak On widzi nasze małżeństwo, naszą relację z Nim i naszymi bliskimi.

Pewnego piątkowego popołudnia, „z duszą na ramieniu” ucałowaliśmy nasze dzieci, oddaliśmy je w ręce dziadków i ruszyliśmy do Kiczyc z nadzieją na romantyczny weekend – zwłaszcza, że mieliśmy go spędzić pod namiotem. Szybko okazało się jednak, że program weekendu nie przewidywał zbyt wiele czasu na tę jakże przyjemną czynność. Outback to wyjątkowy czas w dzisiejszej rzeczywistości, bez wszechogarniającego zalewu niepotrzebnych informacji, wiadomości, TV, Internetu, telefonu.

Był to dla nas szczególny czas, gdyż znowu mogliśmy złapać się za ręce, popatrzeć sobie w oczy, pobyć ze sobą, porozmawiać o problemach (również z innymi uczestnikami weekendu), wychowaniu dzieci, o naszej relacji z Bogiem, o życiowych, smutkach i radościach, o naszych małych zwycięstwach i porażkach – rozmów, których tak bardzo brakuje w dzisiejszym świecie, gdzie zwyczajna rozmowa z drugim człowiekiem i empatia staje się coraz bardziej deficytowym towarem. Był to także czas wylewania łez, ponieważ we wspaniały i łagodny sposób nasz Ojciec w niebie mówił do nas jak bardzo nas kocha pomimo naszych wad, niedociągnięć i wielu niedoskonałości. Uśmiechy ludzi, aktywnie spędzony czas, pozytywne nastawienie, głęboki życiowy przekaz podany w bardzo praktyczny sposób – czas jakiego do tej pory nie doświadczyliśmy i za którym bardzo tęskniliśmy.

Po tych kilku latach możemy z wdzięcznością powiedzieć, że Outback’owy weekend był dla nas wielkim skokiem zaufania. Bóg otworzył przed nami nowe drzwi zarówno dla naszego małżeństwa, ale także naszej rodziny i dla naszych zawodowych spraw. Niedługo po naszym Outback’u ja zmieniłem pracę w bardzo niecodziennych i niezwykłych dla mnie okolicznościach, które tylko Bóg mógł zaplanować i sprawić, by stały się realne. Gabrysia czekała na zmianę pracy nieco dłużej, zaliczając po drodze wiele bezsennych nocy, bijąc się z myślami i pytając Boga, co dalej. Ale tym razem Bóg okazał się niesamowitym, wiernym i nieprzewidywalnym kreatorem naszego życia. Podarował jej pracę, w której ma możliwość realizować swoje marzenia, w atmosferze zrozumienia i przyjaznych emocji. Nadal popełniamy dużo błędów, jesteśmy niedoskonali i to na wielu płaszczyznach, zawodzimy naszego Pana, tych których kochamy, kolegów i koleżanki w pracy, ranimy siebie w małżeństwie. Mamy problemy z przebaczaniem, dajemy się zwieść pokusom… Ale! Mamy mocny, stabilny punkt odniesienia, który pozwala nam w porę zauważyć to, co złe, powiedzieć STOP i nie brnąć dalej. Bóg podarował nam także nowych przyjaciół. Podczas naszego „skoku zaufania” my mieliśmy tylko powiedzieć TAK, a ON działa w nieprzewidywalny i czasami szokujący nas sposób.

„A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia Jego są powołani”

– List do Rzymian 8.28

Rysiek i Gabrysia Kocoń