Gdy piszę te słowa, w Polsce, Europie i na Świecie – trwa pandemia wirusa COVID 19. Miliony ludzi chorują, setki tysięcy umierają.

Nigdy wcześniej, za mojego dosyć długiego życia (mam 58 lat) słowa Nauczyciela „czuwajcie więc, gdyż nie znacie dnia ani godziny”, nie brzmiały w skali społeczeństw tak wyraziście i tak aktualnie. Wszystko, co przyjęliśmy w sposób pyszałkowaty i bezmyślny uznawać za naszą oczywistą i przynależną nam strefę komfortu, czyli poczucie bezpieczeństwa, przewidywalności, określonego standardu życia, kontroli, panowania nad światem itp – za sprawą nowego mikroba, staje się coraz bardziej mgławicowe.

W tym kontekście, jak najbardziej na miejscu jest zachęta do (jakby to nie brzmiało niezręcznie) porządkowania swojego życia oraz do refleksji: kim jestem? Dokąd zmierzam? Oraz, że to moje „zmierzanie” może się nagle w dramatycznych okolicznościach „samotnej niemożności wzięcia kolejnego oddechu” zakończyć! Dlatego… jednajmy się z Bogiem! Ale, żeby móc to czynić, trzeba cokolwiek o tym Bogu wiedzieć. Wiedzieć, czyli mieć świadomość kim On jest, co dla nas uczynił i co z tego wynika, a nie opierać się na naszych subiektywnych intuicjach lub obciążonych kulturowo tradycjach czy wyobrażeniach.

Stąd moje pytanie – czy my wszyscy, mieniący się być chrześcijanami i rozumiejący czym jest chrześcijaństwo – jesteśmy choćby najmniejszą „Jezusową inspiracją” dla ludzi, z którymi się spotykamy? Łatwo jest bowiem szeroko dywagować o misji i misjonarzach „gdzieś na świecie”, ponieważ w przeważającej większości wypadków te sprawy bezpośrednio nas nie dotyczą.

Robi się trudniej, gdy zadamy sobie trud „zaglądnięcia sobie do duszy” i skonfrontowania się z refleksją: czy dla moich sąsiadów, kolegów z pracy, jestem zachętą do porządkowania życia przed Bogiem? Czy to, co mówię, jak się zachowuję, co sobą reprezentuję, ułatwia owo „porządkowanie i jednanie”, czy może wręcz przeciwnie? Inaczej. Czy Jezus Chrystus jest we mnie dla takich osób widoczny? Jeszcze inaczej. Czy los tych ludzi cokolwiek mnie obchodzi?! Czy może w praktyce okazujemy się być zacietrzewionymi nienawistnikami, którzy swoje emocjonalne deficyty rekompensują sobie chorymi wojnami o noszenie maseczek oraz snującymi tyleż groteskowe, co czasami bezdennie głupie, różne eschatologiczno-spiskowe teorie dziejów? Wykorzystujmy czas, gdyż dni są złe…